Shell modeli 1972 yılında Edwards tarafından geliştirilmiş, 1984 yılında Hawkins tarafından “Yapı Taşları” adı verilen model ile açıklanmıştır. Havacılık sektöründe insan faktörlerini, havacılık ve çevre arasında ilişkiyi, sistem kaynaklarını açıklamak için geliştirilmiş kavramsal bir yaklaşımdır. Bu modelin ismi bileşenlerinin baş harflerinden oluşmaktadır: software (yazılım), hardware (donanım), environment (çevre), liveware (insan).
İnsan-İnsan
Çalışan personeller faaliyetlerini sürdürürken diğer personellerle etkileşim içindeler. İnsan-insan etkileşimi çalışanın performansını etkileme potansiyeline sahip olduğu için insanlar arası ilişkinin iyi düzeyde olması gerekir. İletişim, liderlik, takım ruhu, ekip çalışmaları gibi teknik olmayan becerilerden kaynaklanan sorunların önüne geçmeyi hedefler. Bu ilişkileri iyileştirmek için zaman yönetimi, stres yönetimi, iletişim, liderlik, karar alma vb. gibi konuları kapsayan eğitimler düzenlenir.
İnsan-Yazılım
İnsan ile fiziksel olmayan unsurlar arasındaki ilişkiyi içerir. Kitaplar, bilgisayarlar, iş ilanları, semboller, yöntemler örnek gösterilebilir. Hava yollarında kullanılan levhalar, işaretleme sembolleri veya operasyon sırasında kullanılan check-list gibi örnekler hata yapmayı engellemek içindir.
İnsan-Donanım
İnsanların çalışırken kullandıkları araç gereçler veya donanım ile arasında olan ilişkilerdir. İnsanların konforlu çalışması adına yapılan daha rahat koltuklar, masalar gibi çalışma alanlarını kapsar. Çalışana zaman tasarrufu sağlayacak sistemler ya da kod-konum gibi kolaylık sağlayacak kumandalar örnek gösterilebilir.
İnsan-Çevre
Tamamen insan kontrolü dışında gerçekleşen hava olayları gibi durumlardır. Bu bileşende gerçekleşebilecek her unsur insanların kararını ve davranışını etkileyebilecek düzeydedir. Sıcaklık, yağış gibi olaylar havacılıkta pist ve iniş-kalkışı etkileyen önemli faktörlerdir.
